In de afgelopen jaren is technologie een zwart gat geworden dat talenten uit alle sectoren aantrekt, maar traditioneel is de financiële sector altijd al populair geweest vanwege het belang van human capital en de mogelijkheid voor talentvolle mensen om een fortuin te vergaren door de activa van anderen te gebruiken. De financiële sector is een industrie met een hoge concurrentie.

Dus wat is de favoriete weg voor de slimste en meest succesvolle mensen in de financiële sector? Hoewel er natuurlijk variaties zijn per persoon, is de startpunt vaak een Investment Bank. Wat is dan het eindpunt? Dat hangt af van de assetklasse. Voor liquide activa zoals aandelen? Iedereen kent Hedge Funds. Natuurlijk zijn er mensen die bij Hedge Funds eindigen, maar het leven is zo intensief en moeilijk dat er veel mensen bij Hedge Funds een tussenstap maken, maar niet vaak het eindpunt. Het meest populaire eindpunt is meestal een pensioenfonds (Pension Fund), een stichting (Endowment Fund) of een Family Office die private fondsen beheert.

Wat gebeurt er met illiquide activa zoals niet-beursgenoteerde aandelen? Dat zal waarschijnlijk Private Equity zijn. In tegenstelling tot liquide activa die in stilte op de beurs worden verhandeld, zijn illiquide activa complexer en vereisen ze een verfijnder proces omdat een groot bedrag in één keer wordt geïnvesteerd. Het is vanzelfsprekend dat de mensen die in een kleine groep werken bij Private Equity slim en hardwerkend moeten zijn, maar ze hebben ook de hulp van verschillende experts nodig. We noemen dat Due Diligence, waarbij advocatenkantoren Legal Due Diligence (LDD) uitvoeren, accountantskantoren Financial Due Diligence (FDD) uitvoeren en adviesbureaus Commercial Due Diligence (CDD) uitvoeren.

Dit is nog niet alles. Om te voorkomen dat een meerderheidsaandeelhouder de minderheidsaandeelhouder in de K-aandelenmarkt achter het hoofd slaat, zijn er allerlei bepalingen in de overeenkomst opgenomen. Er worden ook interne bestuurders aangesteld binnen het bedrijf. Als je je aandelen verkoopt, moet je mijn aandelen ook verkopen (Tag-along) of als ik mijn aandelen verkoop, moet je de jouwe ook verkopen (Drag-along). Als je een belangrijke exitroute, de IPO, opzettelijk vermijdt, krijg je een boete en moet je mijn aandelen kopen (Put-option). De meerderheidsaandeelhouder heeft ook een verbod op nevenfuncties en verkoop van aandelen, en sleutelpersoneel mag het bedrijf niet verlaten, etc. Er zijn allerlei bepalingen opgenomen. Daarnaast is het netwerk van de partners die de kern van Private Equity leiden, wijdverbreid en omvat zowel binnenlandse als buitenlandse bedrijven.

Als je dit zo bekijkt, lijken de investeringen van Private Equity vanzelfsprekend een succes te moeten zijn. Het is tenslotte een groep slimme mensen met een goed netwerk die geen geld sparen en met de hulp van experts investeringen doen. Maar dat is niet altijd het geval.

In de praktijk bevinden grote namen in de Koreaanse Private Equity, zoals MBK Partners' Homeplus en IMM PE's Hanssem, zich in een lastige positie. Dit zijn natuurlijk slechts representatieve voorbeelden, maar er zijn meer portefeuilles die problemen hebben. Is het een probleem dat uniek is voor Korea? Hebben grote internationale Private Equity-bedrijven zoals Blackstone, KKR en Carlyle dan geen geschiedenis? Zeker wel.

Natuurlijk kan zelfs de beste belegger niet bij elke deal succesvol zijn. Maar in sommige gevallen vraag je je echt af waarom ze die deal überhaupt hebben gedaan. Waarom gebeurt dit? Volgens mij is de kans groter dat dit probleem optreedt wanneer Private Equity te veel haast heeft om de fondsen zo snel mogelijk en zoveel mogelijk te gebruiken.Met andere woorden, de fondsen die niet zijn geïnvesteerd en op een rekening blijven staan (dat wordt Dry Powder genoemd), worden zo snel mogelijk gebruikt en er worden risicovolle deals gesloten.

Private Equity-fondsen kunnen in twee categorieën worden ingedeeld. Fondsen met een specifiek investeringsdoel (Project Fund) en fondsen zonder specifiek investeringsdoel (Blind Fund). Wat is beter vanuit het perspectief van Private Equity? Natuurlijk is een Blind Fund beter. Een Project Fund moet voor elke deal een fonds oprichten en de sales aflopen om geld in te zamelen. Vanuit het perspectief van de investeerders (LP)? Over het algemeen is een Project Fund beter, omdat er informatie is om de betreffende deal te beoordelen. Maar als het een betrouwbaar bedrijf (GP) is, is het misschien gemakkelijker om gewoon te vertrouwen op een Blind Fund, omdat ze het toch beter zullen doen dan jij. Daarom wordt Private Equity meestal gerangschikt op basis van het totale vermogen onder beheer (AUM), maar het maakt niet uit of er 1) een Blind Fund is of niet, en 2) hoe groot de omvang van het Blind Fund is.

Het belangrijkste is dat, of het nu een Project Fund of een Blind Fund is, de GP een premie krijgt op basis van de interne rentabiliteit (IRR), niet het rendement. De IRR is gevoelig voor de tijdwaarde. Daarom moet je, om de IRR te verhogen, hetzelfde bedrag zo snel mogelijk terugverdienen. Maar om geld terug te verdienen, moet je eerst investeren, toch? Daarom willen ze zo vroeg mogelijk in de looptijd van het fonds zo veel mogelijk geld investeren.

De IRR is een belangrijke KPI voor Private Equity, en omdat deze afhangt van het snel terugverdienen van geld, worden er verschillende methoden voor winstdeling gebruikt, zoals dividend, herkapitalisatie of herstructurering van het eigen vermogen, wanneer een meerderheidsbelang wordt verworven (Buy-out). Deze winstdeling komt voort uit de cashflow, dus ze hechten veel belang aan EBITDA. Sommige volgelingen van Berkshire Hathaway negeren EBITDA volledig, omdat Charlie Munger zei dat het 'afval' is, maar zijn al die mensen bij Private Equity dom en gebruiken ze EBITDA bij de waardering? Het is gewoon zo dat het belang van verschillende onderdelen afhangt van de aard van de branche.

Individuele beleggers zijn in vergelijking met de professionele groep Private Equity in het nadeel op vrijwel alle gebieden, zoals vaardigheden, netwerk en professionele hulp. Maar er is één groot voordeel: omdat ze met hun eigen geld investeren, hoeven ze niet te proberen een premie te verdienen. Dat betekent dat ze niet te snel of te veel geld hoeven te investeren.

Wat ik denk dat een goede mentaliteit is voor individuele beleggers, is dat ze in principe niet te veel short moeten gaan, maar wel flexibel moeten zijn in hun cashpositie. Met andere woorden, er kunnen situaties zijn waarin de cashpositie 40% of 50% is.

Natuurlijk betekent dit niet dat je altijd veel contant geld moet hebben. Als je niet zo enthousiast bent over bedrijven of als er een omgeving is die je moeilijk vindt, dan kun je je cashpositie aanzienlijk verhogen.Sommige individuele beleggers vinden het ongemakkelijk om hun cashpositie te verhogen omdat ze vinden dat het betekent dat ze proberen de markttiming te vinden. Het instellen van strikte criteria voor de cashpositie is echter een manier om een van de grootste voordelen die individuele beleggers hebben, op te geven. We moeten onze zwakheden compenseren in een gebied dat al moeilijk genoeg is, maar laten we niet onze sterke punten verliezen.