Waar particuliere beleggers een voordeel hebben ten opzichte van Private Equity: contanten zo snel mogelijk gebruiken, en niet alles tegelijk

Hoewel de techsector de afgelopen jaren een zwart gat is geworden dat talent uit alle sectoren opslokt, was de financiële sector traditioneel een populaire en competitieve industrie. Dit komt doordat menselijke middelen er van groot belang zijn en getalenteerde mensen de activa van anderen kunnen gebruiken als hefboom om grote rijkdom na te streven.

Wat is dan de voorkeursroute voor de slimste en meest succesvolle mensen in de financiële sector? Hoewel er natuurlijk verschillen zijn per persoon, is de start vaak bij een investeringsbank (Investment Bank). En wat is dan de eindbestemming? Dat hangt een beetje af van de activa. Bij beursgenoteerde effecten, zoals aandelen? Dan denken we al snel aan hedgefondsen? Hoewel sommige mensen wellicht in een hedgefonds belanden, is het leven er erg intensief en veeleisend, waardoor het vaker een tussenstap dan een eindbestemming is. De eindbestemming die de meeste mensen verkiezen, is een pensioenfonds (Pension Fund), een stichting (Endowment Fund) of een organisatie die particulier vermogen beheert (Family Office).

En bij niet-beursgenoteerde activa, zoals private equity (Private Equity)? Dan zal het waarschijnlijk een private equity-fonds zijn. In tegenstelling tot beursgenoteerde activa, waarbij er stiekem kleine bedragen in worden geïnvesteerd, vereist de investering in niet-beursgenoteerde activa, vanwege de grote kapitaalinjecties, een veel complexere en verfijndere aanpak. Het is vanzelfsprekend dat de kleine teams van een Private Equity-fonds zowel slim als hardwerkend moeten zijn, maar daar bovenop schakelen ze ook verschillende experts in. We noemen dit due diligence, waarbij advocatenkantoren juridische due diligence (LDD) uitvoeren, accountantskantoren financiële due diligence (FDD) en adviesbureaus commerciële due diligence (CDD).

En dat is nog niet alles. Om te voorkomen dat de meerderheidsaandeelhouder, zoals vaak voorkomt op de Zuid-Koreaanse aandelenmarkt, een onverwachte zet doet, staan er allerlei clausules in de contracten. Er worden interne bestuurders aangesteld, er staan bepalingen in dat als de ene aandeelhouder zijn aandelen verkoopt, de ander dat ook moet doen (Tag-along) of andersom (Drag-along), er zijn boetes als de belangrijke exitstrategie van een beursgang (IPO) met opzet wordt vermeden en de aandelen moeten worden overgenomen (Put-option), er zijn beperkingen op nevenactiviteiten en de verkoop van aandelen voor de meerderheidsaandeelhouder en er worden maatregelen genomen om te voorkomen dat belangrijke werknemers het bedrijf verlaten. Het netwerk van de partners, de belangrijkste leidinggevenden die het private equity-fonds leiden, is enorm en strekt zich uit over grote bedrijven in binnen- en buitenland.

Als je het zo bekijkt, lijkt het erop dat de investeringen van private equity-fondsen vanzelfsprekend succesvol moeten zijn. Het zijn immers slimme mensen met een goed netwerk die geen geld sparen, die de hulp van experts inroepen en de investeringen uitvoeren. Maar dat is niet altijd het geval.

In werkelijkheid zitten toonaangevende private equity-fondsen in Zuid-Korea, zoals MBK Partners met Homeplus en IMM PE met Hanssem, in een lastige situatie. Dit zijn natuurlijk slechts enkele voorbeelden, er zijn nog meer probleemportefeuilles. Is dit een Zuid-Koreaans probleem? Hebben internationale private equity-fondsen als Blackstone, KKR en Carlyle dan geen negatieve ervaringen? Zeker wel.

Natuurlijk kan zelfs de beste belegger niet bij elke deal succesvol zijn. Maar in sommige gevallen vraag je je toch af waarom ze die deal überhaupt hebben gesloten. Hoe kan dat? Ik denk dat de kans op dit soort problemen groter is als private equity-fondsen te snel en te veel kapitaal willen investeren. Met andere woorden, ze proberen te snel van het geld dat ze hebben opgehaald (Dry Powder) af te komen, wat kan leiden tot het aangaan van riskante deals.

Private equity-fondsen kunnen in twee hoofdcategorieën worden ingedeeld. Fondsen met een vastomlijnd investeringsdoel (Project Fund) en fondsen zonder een specifiek doel (Blind Fund). Wat is voor een private equity-fonds het meest aantrekkelijk? Natuurlijk een Blind Fund. Bij een Project Fund moeten ze voor elke deal een nieuw fonds oprichten en investeerders werven. En wat vinden de investeerders (LP) ervan? Over het algemeen hebben ze een voorkeur voor een Project Fund, omdat ze dan meer informatie hebben over de deal. Maar als het om een gerenommeerd fondsbeheerder (GP) gaat, dan vertrouwen ze erop dat de GP het beter weet en is een Blind Fund wellicht makkelijker. Daarom wordt de rangorde van private equity-fondsen meestal gebaseerd op de totale beheerde activa (AUM), maar het maakt niet zoveel uit of je ze beoordeelt op basis van: 1) of ze een Blind Fund hebben, en 2) hoe groot een Blind Fund is.

Het belangrijkste is dat, of het nu een Project Fund of een Blind Fund is, de GP zijn winstdeling krijgt op basis van de interne rentabiliteit (IRR), en de IRR is gevoelig voor de tijdwaarde van geld. Om de IRR te verhogen, moeten ze dus hetzelfde bedrag zo snel mogelijk terugverdienen. En om geld terug te verdienen, moeten ze eerst investeren, toch? Dus ze zullen proberen zo vroeg mogelijk en zo veel mogelijk te investeren in de looptijd van het fonds.

Omdat de IRR, de belangrijkste prestatie-indicator van private equity-fondsen, afhankelijk is van een snelle terugverdientijd, maken ze gebruik van verschillende manieren om waarde terug te geven aan aandeelhouders, zoals dividenden, inkoop van eigen aandelen of herkapitalisatie (Recap), wanneer ze de controle over een bedrijf overnemen (Buy-out). Deze middelen voor waardetoedeling komen voort uit de cashflow, dus ze hechten veel belang aan de EBITDA. Sommige aanhangers van Berkshire Hathaway vinden dat Charlie Munger EBITDA als onzin beschouwt en negeren het, maar zijn al die mensen die bij private equity-fondsen werken dan dom omdat ze EBITDA gebruiken voor hun waarderingen? Het komt er simpelweg op neer dat verschillende sectoren verschillende aspecten belangrijk vinden.

Individuele beleggers staan ten opzichte van de professionele groep private equity-fondsen in het nadeel als het gaat om vaardigheden, netwerk en deskundige hulp. Maar ze hebben wel een groot voordeel: ze beleggen met hun eigen geld, dus ze hoeven geen winstdeling te verwerven. Met andere woorden, ze hoeven zich geen zorgen te maken over het zo snel en zo veel mogelijk investeren van het geld.

Wat mij betreft is een gezonde mindset voor individuele beleggers dat ze het beste zoveel mogelijk korte posities (short) kunnen vermijden, maar wel flexibel kunnen zijn met hun cashpositie. Met andere woorden, het kan voorkomen dat de cashpositie oploopt tot 40% of 50%.

Dit betekent natuurlijk niet dat je altijd veel contanten moet aanhouden. Als je geen aantrekkelijke bedrijven ziet of als de omstandigheden ongunstig zijn, dan mag je je cashpositie gerust flink verhogen.Sommige kleine beleggers vinden het ongemakkelijk om de cashpositie te verhogen, omdat ze denken dat ze daarmee proberen de markt te timen. Maar het opleggen van strenge regels voor de cashpositie betekent dat individuele beleggers hun grootste voordeel opgeven. Als het al moeilijk is om in deze wereld te concurreren, verlies dan niet je sterke punten, probeer ze te versterken.