W ostatnich latach technologia stała się rodzajem czarnej dziury, pochłaniającej talenty ze wszystkich dziedzin, jednakże tradycyjnie finanse zawsze charakteryzowały się znaczeniem zasobów ludzkich, a osoby o wyjątkowych umiejętnościach mogły wykorzystać aktywa innych osób, aby dążyć do znacznego bogactwa, co czyniło je stosunkowo popularną i konkurencyjną gałęzią przemysłu.

Jaki więc jest najbardziej preferowany przez najbardziej inteligentnych i utalentowanych graczy w finansach? Oczywiście, każdy ma swoje preferencje, ale zazwyczaj punktem wyjścia jest bank inwestycyjny (Investment Bank). Jaki jest więc punkt docelowy? To zależy od klasy aktywów. W przypadku aktywów rynkowych, takich jak akcje notowane na giełdzie? Czy to nie znany wszystkim fundusz hedgingowy? Oczywiście, dla niektórych fundusze hedgingowe mogą być punktem docelowym, ale życie jest tak wymagające i trudne, że może to być raczej punkt pośredni niż ostateczny cel. W większości przypadków preferowanym celem są fundusze emerytalne (Pension Fund), fundusze dotacyjne (Endowment Fund) lub podmioty zarządzające aktywami prywatnymi (Family Office).

A co z aktywami pozagiełdowymi, takimi jak akcje niepubliczne? Prawdopodobnie większość z nich to fundusze private equity (Private Equity). W przeciwieństwie do aktywów rynkowych, które są potajemnie inwestowane na giełdzie, aktywa pozagiełdowe wymagają znacznie bardziej złożonego i precyzyjnego procesu, ponieważ wymagają jednorazowego zainwestowania znacznej kwoty. Pracownicy Private Equity, którzy zarządzają niewielką, elitarną grupą, muszą łączyć w sobie inteligencję i pracowitość, a dodatkowo korzystają z pomocy wielu specjalistów. Nazywamy to due diligence (due diligence), a kancelarie prawne wykonują due diligence prawne (LDD), firmy audytorskie wykonują due diligence finansowe (FDD), a firmy konsultingowe wykonują due diligence biznesowe (CDD).

To nie wszystko. Aby zapobiec sytuacji, która często zdarza się na rynku akcji koreańskim, w której akcjonariusze większościowi oszukują mniejszościowych, do umów dodawane są różnorodne klauzule. W firmie mianowani są również dyrektorzy niezależni, a jeśli chcesz sprzedać swoje akcje, musisz sprzedać również moje (Tag-along) lub gdy ja sprzedaję swoje, musisz sprzedać również swoje (Drag-along), w przypadku celowego unikania IPO, które jest ważnym narzędziem wyjścia, nakładana jest kara i moje akcje są wykupywane (Put-option), udziałowcy większościowi są również zobowiązani do zaprzestania prowadzenia działalności konkurencyjnej i ograniczania sprzedaży akcji, a kluczowi pracownicy firmy nie mogą odejść, itd. Do umów dodawanych jest wiele różnych zapisów. Co więcej, sieć kontaktów partnerów, którzy są kluczowymi członkami zarządzania Private Equity, obejmuje szerokie grono firm, od krajowych po zagraniczne, bez względu na ich rozmiar.

Patrząc na to, inwestycje Private Equity wydają się być oczywistym sukcesem. W końcu, to inteligentni ludzie z doskonałą siecią kontaktów, którzy nie oszczędzają pieniędzy i korzystają z pomocy specjalistów, aby realizować swoje inwestycje. Jednak nie zawsze tak jest.

W rzeczywistości, czołowe firmy private equity w Korei, takie jak MBK Partners z Homeplus i IMM PE z Hanssem, znajdują się w bardzo trudnej sytuacji. Oczywiście, to tylko typowe przykłady, ale istnieje więcej portfeli, które stanowią problem. Czy to dlatego, że jest to Korea? A co z globalnymi firmami private equity, takimi jak Blackstone, KKR czy Carlyle? Czy one nie mają żadnej historii porażek? Oczywiście, że tak.

Oczywiście, nawet najbardziej utalentowani inwestorzy nie mogą odnieść sukcesu we wszystkich swoich transakcjach. Ale są sytuacje, w których zastanawiamy się, dlaczego zdecydowali się na tę konkretną transakcję. Dlaczego tak się dzieje? Moim zdaniem głównym powodem jest to, że w przypadku firm Private Equity, które są zdesperowane, aby jak najszybciej i w jak największym stopniu wykorzystać środki funduszu, prawdopodobieństwo wystąpienia takich problemów jest znacznie większe.Oznacza to, że mogą pojawić się przypadki realizowania ryzykownych transakcji, ponieważ chcą jak najszybciej zrealizować środki funduszu, które nie są zainwestowane (nazywane są Dry Powder), a które nie są jeszcze zainwestowane.

Fundusze tworzone przez firmy private equity można zasadniczo podzielić na dwa rodzaje: fundusze celowe (Project Fund) i fundusze niewidome (Blind Fund). Który z nich jest bardziej korzystny z punktu widzenia firmy private equity? Oczywiście Blind Fund. Fundusz celowy musi tworzyć nowy fundusz dla każdej transakcji, a następnie prowadzić sprzedaż, aby pozyskać środki. Z drugiej strony, z perspektywy inwestora (LP)? Zwykle korzystniejszy jest fundusz celowy, ponieważ pozwala na ocenę konkretnej transakcji. Jednak w przypadku wiarygodnej firmy zarządzającej (GP), bardziej komfortowe może być powierzenie wszystkiego Blind Fund, ponieważ firma ta i tak zna się na tym lepiej. Dlatego zwykle ranking firm private equity opiera się na całkowitych aktywach pod zarządzaniem (AUM), ale można również dokonać oceny, biorąc pod uwagę 1) czy istnieje Blind Fund, 2) jaka jest jego wielkość, bez większych różnic.

Ważne jest, aby pamiętać, że niezależnie od tego, czy jest to fundusz celowy czy niewidomy, GP pobiera wynagrodzenie za wyniki nie na podstawie zwykłej stopy zwrotu, ale na podstawie stopy zwrotu wewnętrznej (IRR), a IRR jest wrażliwa na wartość czasu. Dlatego, aby zwiększyć IRR, trzeba jak najszybciej odzyskać tę samą kwotę pieniędzy. Jednak aby odzyskać środki, trzeba najpierw zainwestować, prawda? Dlatego firmy funduszy private equity muszą jak najszybciej i w jak największym stopniu zainwestować w pierwszych etapach okresu zarządzania funduszem.

IRR, który jest kluczowym wskaźnikiem oceny dla firm private equity, jest uzależniony od szybkiego zwrotu środków, dlatego w przypadku przejęcia kontroli (Buy-out) firmy private equity wykorzystują różne metody zwrotu dla akcjonariuszy, takie jak dywidendy, emisje akcji z prawem poboru lub restrukturyzacja kapitału (Recap). Źródłem tych zwrotów dla akcjonariuszy jest przepływ pieniężny, dlatego firmy private equity przywiązują dużą wagę do EBITDA. Niektórzy zwolennicy Berkshire nie biorą pod uwagę EBITDA, ponieważ Charlie Munger nazwał ją śmieciami, ale czy wszyscy ci ludzie w firmach private equity są głupi, że używają EBITDA do wyceny? To po prostu kwestia tego, że poszczególne branże mają różne priorytety.

Porównując inwestorów indywidualnych z grupą profesjonalistów, jaką są firmy private equity, inwestorzy indywidualni znajdują się w niekorzystnej sytuacji pod względem umiejętności, sieci kontaktów i dostępu do pomocy specjalistów. Ale mają jedną dużą przewagę: inwestują własnymi pieniędzmi, więc nie muszą się starać o wynagrodzenie za wyniki. Oznacza to, że nie muszą się spieszyć z inwestowaniem jak najszybciej i jak najwięcej.

Moim zdaniem, pożądanym nastawieniem inwestora indywidualnego jest, aby z zasady nie angażować się w spekulacje krótkoterminowe, ale być elastycznym w kwestii utrzymywania płynności. Oznacza to, że w niektórych przypadkach udział gotówki może wynosić 40% lub 50%.

Oczywiście nie chodzi o to, aby zawsze mieć dużo gotówki. Chodzi o to, że gdy nie ma interesujących spółek do zainwestowania lub gdy panują niekorzystne warunki, można zwiększyć udział gotówki.Niektórzy inwestorzy indywidualni są niezręcznie, gdy zwiększają udział gotówki, ponieważ uważają to za próbę wyczucie rynku, ale tworzenie sztywnych zasad dotyczących udziału gotówki jest pozbawieniem inwestorów indywidualnych ich największej przewagi. Nie mówiąc już o tym, że w trudnych warunkach nie można poprawić swoich słabości, ale nie wolno tracić swoich mocnych stron.